19-րդ դարի արեւմտահայ թատրոնը կարեւոր դեր ուներ հայ ժողովրդի կյանքում:
Պետականությունից զուրկ ժողովրդի համար, որ գոյատեւում էր աշխարհի տարբեր ծայրերում, թատրոնը եւ´ հայրենասիրություն էր,   ե´ւ ազգապահպանություն, եւ´ կարոտ, եւ ազգը համախմբելու, ի մի բերելու միջոց:
Հայ թատրոնի նորօրյա փուլը կազմավորվեց ու զարգացավ երկու խոշոր գաղթօջախներում` ( Read more... )

Ֆրունզիկ Մկրտչյանի արվեստը ես շատ բարձր եմ գնահատում:

Ես գիտեմ նրա երեւակայության ու շնորհքի անսպառ հնարավորությունները, եւ ներկա եմ եղել նրա կերպարների ստեղծման ելեւէջներին, ես տեսել եմ նրան մտածելիս, տեսել եմ շփոթված, տեսել եմ լարված, տեսել եմ բարկացած եւ տեսել եմ հրճվանքով լի ու երջանիկ… Բոլոր վիճակներում էլ նա հետաքրքիր է, նա ստեղծագործող է, ( Read more... )

Սոս Սարգսյանի հետ «Նահապետը» ֆիլմում իմ աշխատանքը չի կարելի համարել «ռեժիսորական աշխատանք»: Չի կարելի համարել նույնիսկ աշխատանք:

Ուղղակի ֆիլմի ստեղծման շրջանում մենք սովորականից ավելի հաճախ էինք հանդիպում իրար, ավելի հաճախ էինք զրուցում, ավելի հաճախ էինք լռում իրար հետ…

Եվ թվում է` մի տեսակ կեղծիք կլիներ, անազնիվ կլիներ, եթե ես մեր հանդիպման ( Read more... )

Նույն թեմայով նախորդ գրառումն այստեղ:

Նկարիչը (Մարտիրոս Սարյանը) հայ թատրոն եկավ «դրսից», գլխավորապես ռուս թատրոնի ու կերպարվեստի ուժեղ ու թարմ տպավորությամբ: Դրանց առաջին հերթի մեջ էր Մարտիրոս Սարյանը, ով սոցիալիստական կարգերի ստեղծման գրեթե առաջին իսկ օրերից մեկընդմիշտ տեղափոխվել էր Հայաստան: Հայ մշակույթի մյուս ականավոր գործիչների հետ միասին նա ( Read more... )

Շարունակում ենք կարդալ հայ թատրոնի պատմության էջերը ( Read more... )

Դուրյանն ավելի վերացական է դարձնում պատմահայրենասիրական դրամայի ամբողջ իմաստը եւ իր ժամանակի նույնքան վերացական խնդրառությամբ, մեկը մյուսի հետեւից Վարդովյանի թատրոնին է հանձնում վերամբարձ հռետորական ոճի պիեսներ. «Սեւ հողեր կամ Հետին գիշեր Արարատյան», «Արտաշես Աշխարհակալ» (1868-69 թթ.), «Անկումն Արշակունի հարստության» (1870): Ունի նաեւ անավարտ մի ( Read more... )

Հայ թատրոնը Թուրքիայի մայրաքաղաքում հեռանկար չուներ եւ գոյատեւում էր ներմուծված գաղափարներով ու եվրոպամետ ձեւերով: Անորոշ էր հայության վիճակը: «Ազգային սահմանադրությունն» սկզբից իսկ ֆիկցիա էր, անհող քաղաքական հայտ: Թվում էր, թե ինքնորոշման ինչ-որ ուղի էր բանալու «Օսմանյան սահմանադրությունը» (որի հեղինակներից մեկը դարձյալ Գրիգոր Օտյանն էր), եւ չէր ( Read more... )

Գրառման առաջին մասն այստեղԻր ստեղծագործության ընթացքում «նա (Վարդան Աճեմյանը) մշտապես ինչ-որ տեղ էր գնում, խարիսխ գցելը նրան բնորոշ չէր»: Եթե շարունակենք Մ. Սիմոնյանի այս դիպուկ բնորոշումը, ես կասեի, որ նա հեռավոր նավարկության նավապետ էր, եւ ինքը դա գիտակցում էր հիմնավորապես, այդ պատճառով էլ ամեն ինչ անում էր, որ մնա հայ բեմադրական արվեստի ( Read more... )

Որպես վերջաբան իր «Սունդուկյանական շրջան» ծավալուն գլխի` թատրեագետ Հենրիկ Հովհաննիսյանն իր «Հայ թատրոնի պատմություն. 19-րդ դար» գլխում գրում է.

«Ավարտվում է սունդուկյանական շրջանը 60-70-ական թվականների արեւելահայ բեմում, ստեղծելով դերասանական յուրահատուկ մի դպրոց եւ ավանդություն, որ ազգայինի ու տեղայինի ամենակոնկրետ ու ամբողջական դրսեւորումն էր, իր ( Read more... )

Հենրիկ Հովհաննիսյանը իր «Հայ թատրոնի պատմություն. 19-րդ դար» գրքում գրել է հետաքրքիր ու գունեղ մի դերասանուհու` Սոփիա-Նվարդ Մելիք-Նազարյան (Իզմիրյան) երկար անուն ազգանունով դերասանուհու մասին:

«Մեզ ծանոթ է արդեն օրիորդ Գայանեի երբեմնի ախոյանուհին, անունը շքեղ, ինքը «տաղանդավոր, երեւելի, բայց ավաղ, կարճ միջոցի համար, հազվագյուտ տիկին Մելիք-Նազարյանը ( Read more... )